დასახელება: ქუჩის დღეები
ჟანრი: დრამა
გამოშვების თარიღი: 2009 წელს მარტის ბოლოს
რეჟისორი: ლევან კოღუაშვილი
სცენარი: ლევან კოღუაშვილი, ბორის ფრუმინი, ნიკოლოზ მარი
ოპერატორი: არჩილ ახვლედიანი
მხატვარი: კოტე ჯაფარიძე
მონტაჟი: ნოდარ ნოზაძე
ხმის რეჟისორი: იაკუბ ჩეხი
პროდუსერები: არჩილ გელოვანი, ლევან კორინთელი, გია ბაზღაძე
როლებში: გუგა კოტეტიშვილი, თემო გოგიძე, ლევან ჯივიძე, ზურა ბეგალიშვილი, ალეკო ბეგალიშვილი, ირაკლი რამიშვილი, ზურა შარია, გიორგი ყიფშიძე, ლეო ანთაძე
აღწერა
ჩვიდმეტი წლის შემდეგ ქართული კინო ბრუნდება ევროპის წამყვან კინოფესტივალზე ლევან კოღუაშვილის ფილმით "ქუჩის დღეები". დრამა ახალგაზრდა კაცის შესახებ, რომელიც თბილისის ქუჩებში ვითარდება. ფილმი ნომინირებულია როტერდამის საერთაშორისო კინოფესტივალზე.
ფილმის შესახებ:
ფილმის მთავარი გმირი, 45 წლის თბილისელი ნარკომანი, თავისი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი არჩევანის წინაშე დგას: კორუმპირებული პოლიციელები მისგან მეგობრის შვილის – 16 წლის ბიჭის დაბეზღებას ითხოვენ. თუ დათანხმდება, წამლით და ფულით დაასაჩუქრებენ, ხოლო თუ უარს იტყვის, 10 წლით გაუშვებენ ციხეში და ამით მისი ცხოვრება პრაქტიკულად დასრულდება. კედელთან მიყენებული ფილმის მთავარი გმირი პოლიციელების წინადადებაზე თანხმდება და მეგობრის შვილის გასაწირად მიდის, მაგრამ ბოლო წუთს მასში დიდი ხნის წინ დაკარგული ღირსების შემორჩენილი ნარჩენები იღვიძებს.
საკუთარი თავის მიკვირს, როგორ არ მეზარება ფილმის შესახებ რევიუს დაწერა. ამასთან ბავშვური ცნობისმოყვარეობით მაინტერესებს, რამდენად შეძლებს მიმოხილვის დაწერას კინოკრიტიკოს როჯერ ებერტის რიგითი მკითხველი.
ქართველი რეჟისორებისგან განებივრებული ვართ ფილმებს ნარკომანი გმირებისა და შორენა ბეგაშვილის მკერდის თანხლებით. თამამად შეიძლება ითქვას, რომ ლევან კოღუაშვილის "ქუჩის დღეები” არ იმსახურებს მათთან გათანაბრებას. ფილმის სიუჟეტი მიუყვება მთავარი გმირის ცხოვრებას რამდენიმე დღის განმავლობაში და თითქოს მიმდინარეობს პარალელურ ქუჩაზე, უაღრესად ნაცნობ გარემოში. პირველი წუთებიდანვე ფილმი იტაცებს მაყურებლის გულისყურს თავისი სისადავით და რეალისტურობით, თითქოს სცენარი არ არსებობს და პერსონაჟები ბუნებრივად ეძებენ ერთი "ზახოდის” ფულს.
მთავარი გმირი ჩეკი (გუგა კოტეტიშვილი) იმგვარი ადამიანია, რომელზეც კლასელი გოგონები იყვნენ შეყვარებულნი და დღეს მათში ღრმა სიბრალულს იწვევს. მას თავმოყვარეობის გრძნობა არ დაჰკარგვია და რცხვენია კიდეც, როდესაც ყოფილი კლასელები არასასურველ გარემოში ხედავენ. მისი ადგილსამყოფელი დიდად არ შეცვლილა, სკოლიდან მის წინ მდებარე ნარკომანთა ბირჟაზე გადაინაცვლა მხოლოდ.
ძაღლური წლები _ გიუნტერ გრასის ამ ნაწარმოების სახელწოდება გამახსენა შელახული ტანსაცმელით და გაქუცული ქუდით გატარებულმა მისმა ქუჩის დღეებმა. მშობლიური სკოლის წინ ძაღლივით ცემას მხოლოდ პატარა შვილის გამოჩენა გადაარჩენს, რომელსაც არწმუნებს, რომ დიდები მხოლოდ თამაშობდნენ. მეტსახელი ჩეკიც (სახელი ჩვენთვის უცნობი რჩება) უფრო შინაური ცხოველის შესაფერისია. სიმბოლურია, რომ იგი გარკვეული მონაკვეთი სკოლის თეატრალური დასისთვის მოპარული მგლის სამოსით დადის და ამგვარად გამოწყობილი თავს ესხმის ბარიგას, რომლის მამამ ეს–ესაა მოიკლა თავი.
ფილმის მთავარი ღირსება მსახიობთა გამორჩეულად ძლიერი თამაშია. გაგიჭირდებათ ყალბად წარმოთქმული სიტყვების ან მოძრაობის პოვნა, მეორეხარისხოვანი გმირების არაფრისმთქმელი რეპლიკებიც კი შინაურული გარემოს წარმომქნელია. რეჟისორი ხშირად ერთმანეთს ადარებს ორ "საგანმანათლებლო” ადგილს (სკოლას და ქუჩას) და ფილმის თანმდევი მუსიკაც ამას ემსახურება. ბავშვების ნამღერი "წკაპ–წკუპ” მეორე სკოლაშიც ისმის და იგი თითქოს ფონად გასდევს 86 წუთს.
ფილმის ფინალში ბირჟა ისევ დგას სკოლის წინაშე, მართალია უკვე ჩეკის გარეშე. სკოლაში კი ალბათ ისევ თავს იწონებენ ცეცხლსასროლი იარაღით. მოქმედება თბილისის ავარიულ ქუჩებში ვითარდება, სამწუხაროა, რომ არამხოლოდ თბილისის ქუჩებია ამგვარ მდგომარეობაში.
|